{ stuknął rok Namiętności } Mojej firmy pod tą nazwą, precyzując.

W zamieszaniu pakowania, przejazdów i odkrywania magicznych miejsc, prawie by to umknęło!

Ta jedna słodka rocznica.

Momentami też nieco słodko-gorzka.

W zeszłym roku o tej porze rzeczy zadziały się tak, że najłatwiejszą rzeczą było się poddać.
Schować pod kocyk.
Wystawić tabliczkę
„bujajcie się wszyscy”,
Dejta mi święty spokój.

Byłabym sobie ofiarą tego świata,
Leżałabym na łóżku,
Podczas gdy szamani odprawiają
Nade mną swoje prace,
Wyprowadzając moje cialo na prostą,
I tkałabym w umyśle opowieści
Jak to mi się zadziało,
Jaki to znak, żeby przestać,
Jacy to ludzie są niewdzięczni,
Blabla.

ku szczerości: miałam ten etap przez chwilę, ale szybko mi przeszło.

Dlaczego?

Bo liderzy tak nie działają.

Ty i ja mamy inny kod DNA wpisany w naszą krew.

Po prostu,
nawet gdybyśmy chcieli,
Nawet gdybyśmy mieli straszną ochotę się poddać,

I tak tego nie zrobimy.

Bo jest w Tobie to coś,
Co pcha Cię nieustannie do przodu,
Na klif, na rympał, ku nowemu.

Kiedyś, za czasów Świata za Kurtyną,
Budowałam społeczność,
To było moim celem i dawało mi frajdę.

Czasy Namiętności są inne.
Moim priorytetem są rezultaty ludzi, klientów, uczestników bezpłatnych warsztatów.

Reszta jest dodatkiem.
Miłym. Ale jednak dodatkiem.

Liki, serduszka są bardzo miłe.
Ale nie one zmieniają życie i świat.

Teraz puls Namiętności
Jest w kursach, programach,
Grupach warsztatowych,
Grupach zakładanych przez moje klientki,

Czasem myślę, że stwarzam coś na kształt kalejdoskopu,
Wiesz, patrzysz, obracasz tubą że szklanymi kawałeczkami,
I co chwilę powstaje niepowtarzalne małe dzieło sztuki.

Tymi dziełami sztuki w Namiętnościach,
Nie są klienci.
Nie są nawet ich rezultaty.

Są sieci kontaktów, relacje między nimi,
To jak wzajemnie się do siebie odnoszą,
To jak widzą Geniusz w innych,
To jak siebie unoszą do góry.
To jak świętują wzajemne sukcesy.

Ja takiego kalejdoskopu Geniuszy nie mialam wokół siebie.

Więc go stworzyłam.

Idź. Twórz. Nie oglądaj się za siebie.